Grote hoeveelheden informatie
Inmiddels zijn de tijden behoorlijk veranderd. Roken en faxen doen we niet meer en de hoeveelheid informatie die op ons af komt is vele malen groter. Dagelijks krijg je zomaar 30 mailtjes, een aantal appjes en tig vragen via de Teams chat. Wat een andere context. Maar als we kijken naar ons werk als projectmanagers: is dat veranderd? Is de essentie van ons vak anders? Nee. Nog steeds knippen we fasen van een project op in hapklare brokken. We maken zo grote hoeveelheden informatie behapbaar en interpreteerbaar, zodat onze opdrachtgevers besluiten kunnen nemen. Moeilijke informatie verwerken we in eenvoudige beslismomenten. Faseren – beheersen – beslissen. Dat deden we toen, dat doen we nu, en dat zullen we moeten blijven doen.
Geavanceerde installaties, complexe ontwerpen en hogere eisen
Maar als het op de gebouwen aankomt waar we aan werken, zien we dat we in een nieuw hoofdstuk zijn beland. Ze hebben nog steeds een gevel, verschillende verdiepingsvloeren, een dak en een voordeur. Alleen hangen ze inmiddels ook vol met Smart sensoren die ons live, elk moment van de dag, allerlei informatie geven. Van beschikbaarheid van bureaus tot waar een collega zich in het gebouw bevindt. Installaties worden geavanceerder, ontwerpen worden ingewikkelder en de eisen die we stellen worden steeds hoger. Neem als voorbeeld een parametrisch ontwerp: alle uitgangspunten en eisen gooi je in een model. De software gaat aan de gang en creëert verschillende ontwerpvarianten die passen binnen de kaders – tijd, geld en kwaliteit – die je hebt ingevoerd. Wat als hier een optimum uitkomt? Heb je dan nog wel een architect, constructeur en installatieadviseur nodig? Kan een ontwerptraject voor een gebouw van 100 miljoen euro dan in 4 weken tijd afgerond zijn? En stel dat dat ontwerp dan uit een 3D printer rolt, waardoor ook de aannemer overbodig wordt. Ben ik als projectmanager dan nog wel nodig?
Hoe hoger de eisen…
Misschien zijn we niet meer nodig en kunnen we de traditionele fasering (SO – VO – DO – TO – UO) overboord gooien. Maar ik denk dat het nog wel even duurt voor het zo ver is. Ondanks dat deze software al bestaat, blijft het nodig om specialisten met elkaar te laten samenwerken. Hoe hoger de eisen die we aan onze bebouwde omgeving stellen, hoe meer specialismen samenkomen, hoe meer raakvlakken, hoe moeilijker beslismomenten. Oftewel: hoe essentiëler het is om samen te werken. En wat gebeurt er als mensen samenwerken? Het eigen belang staat voor het groepsbelang. Oftewel: bonje.
Tijd, geld en kwaliteit
De driehoek tijd – geld – kwaliteit zal in evenwicht moeten blijven en het proces daar omheen moet georganiseerd worden. Voor de lieve vrede, maar vooral om ervoor te zorgen dat een opdrachtgever krijgt wat hij voor ogen heeft. Én om ervoor te zorgen dat alle betrokken partijen een eerlijke boterham verdienen. Keuzes moeten dus gemaakt blijven worden, clashes opgelost en dilemma’s geanalyseerd. Op basis van die berg informatie blijft een advies nodig zodat besluiten genomen kunnen worden. Hoe meer informatie beschikbaar wordt voor partijen, hoe belangrijker het wordt om openheid van zaken te geven. Pas dan is er ruimte voor alle verschillende belangen en bouwen we samen aan de gebouwde omgeving van morgen.
Zijn wij als projectmanagers dan nog wel nodig? Of jij als architect? Of jij als constructeur? Of jij als installatieadviseur? Of jij als aannemer? Ik ben benieuwd naar je mening en ga graag met je in gesprek!